Η αναδιάρθρωση του χρέους είναι εύκολο... τα υπόλοιπα είναι τα δύσκολα

Ας επαναλάβουμε για άλλη μια φορά ότι έχουμε πτωχεύσει. Ο δε ορισμός να τονίσω, του ότι έχουμε πτωχεύσει, είναι το ότι δεν μας δανείζουν οι αγορές. Το ότι τελούμε υπό διεθνή έλεγχο και διατηρούμαστε ρευστοί υπό την τριμερή χρηματοδότηση των φιλών και συμμάχων μας είναι άλλο θέμα. Για πρακτικούς λόγους όμως, έχουμε πτωχεύσει.

Το πρόβλημα όμως δεν είναι ότι πτωχεύσαμε, αλλά τι κάνουμε για να αντιστρέψουμε την κατάσταση.

Προς αυτή την κατεύθυνση δυστυχώς δεν βλέπω πολλά να...γίνονται. Οι περικοπές που υποτίθεται ότι γίνονται (για να μην πω ότι δεν έχει γίνει τίποτα), αντισταθμίζονται από άλλες σπάταλες που, μάλλον δεν τις έχουμε υπόψη και βγαίνουν στην επιφάνεια, καθώς με αργούς ρυθμούς οι μηχανισμοί καταγραφής της κατάστασης αποκαλύπτουν ολοένα και περισσότερα ευτράπελα.

Το τελευταία βέβαια από αυτά τα ευτράπελα είναι το μπάχαλο με την καταγραφή της κατάστασης από τους δημοσίους φορείς. Ως γνωστό, 235 φορείς του δημοσίου δεν έχουν αποστείλει οικονομικές καταστάσεις στο υπουργείο οικονομικών για τον μήνα Φεβρουάριο. Βέβαια έχουμε πρόοδο, διότι για το σύνολο του 2010 μέχρι τα τέλη Δεκεμβρίου, ο αριθμός αυτός ήταν 374 φορείς.

Στο μεταξύ, αν είναι να πιστέψουμε τον Αλέκο Παπαδόπουλο, το έλλειμμα δεν συμπεριλαμβάνει δαπάνες από αρκετούς φορείς του δημοσίου και τα χρωστούμενα του δημοσίου στον ιδιωτικό τομέα. Αν τα βάζαμε όλα αυτά μέσα (κατά τον Α. Παπαδόπουλο), το έλλειμμα δεν θα ήταν 10% και κάτι (που δείχνει ότι θα είναι), αλλά πολύ περισσότερο και μάλλον κοντά στο 14%.

Στη ΔΕΗ διαβάζουμε ότι 170 υπάλληλοι είναι αποσπασμένοι σε εκτός ΔΕΗ υπηρεσίες, κυρίως σε ασφαλιστικά ταμεία και βουλευτικά γραφεία. Από τους 170 που δεν δουλεύουν για τη ΔΕΗ, οι 145 συνεχίζουν να πληρώνονται κανονικά από την εταιρεία και μόλις 25 υπάλληλοι πληρώνονται από τον φορέα στον οποίο απασχολούνται.

Στα ΕΛΠΕ το σωματείο των εργαζομένων προειδοποίησε με εξώδικο τη διοίκηση του ομίλου για τις προθέσεις του να κηρύξει δύο επαναλαμβανόμενες δεκαήμερες απεργίες από την ερχόμενη Κυριακή. Η πλευρά των εργαζομένων ζητά αυξήσεις αποδοχών 18%. Οι εργαζόμενοι στα ΕΛΠΕ όμως είναι από τους καλύτερα αμειβόμενους στην Ευρώπη σύμφωνα με την διοίκηση. Σύμφωνα με στοιχεία της διοίκησης, αποθηκάριος αμείβεται με 88.000 ευρώ μικτά, φύλακας βάρδιας φτάνει τις 110.000 ευρώ, τραπεζοκόμος μέχρι και 74.000 ευρώ, πυροσβέστης οδηγός στις 88.000 ευρώ ενώ επόπτης μέχρι και 130.000 ευρώ.



Στη συνέχεια έχουμε και την τριβή μεταξύ του υπουργείου οικονομικών και της ΕΛΣΑΤ. Το υπουργείο Οικονομικών διατηρεί επιφυλάξεις για την αναγκαιότητα ενδεχόμενης ανοδικής αναθεώρησης του ελλείμματος. Για μένα αυτό σημαίνει ότι η νοοτροπία στο υπουργείο οικονομικών δεν έχει ακόμα αλλάξει, καθώς νομίζει ότι μπορούμε ακόμα να μαγειρεύουμε τα στοιχεία όπως στην προ της κρίσης εποχή.

Οι διπλωματικοί υπάλληλοι διαβάζουμε ότι διαμαρτύρονται για τη μείωση των αποδοχών τους κατά 30% και προγραμματίζουν επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας τις επόμενες εβδομάδες. Έτσι κάθε φορά που ο κ. Δρούτσας θα έχει προγραμματισμένη επίσκεψη τις επόμενες εβδομάδες, οι διπλωματικοί υπάλληλοι θα απέχουν από την εργασία τους!

Όλα αυτά τα ευτράπελα για μένα σημαίνουν το εξής.

Η αναδιάρθρωση είναι εύκολο να γίνει. Μια πολιτική απόφαση είναι και το θέμα μπορεί να λυθεί σε μερικές μέρες (δείτε το άρθρο: "Πρόβα τζενεράλε ενός κουρέματος").

Πώς όμως θα αλλάξουν τα μυαλά όλων αυτών που νομίζουν ότι αξίζουν τα λεφτά που παίρνουν; Πως εμπεδώνεις σε αυτό το λαό ότι ο δημόσιος τομέας αμείβεται από 50%-200% πάνω από τον ιδιωτικό τομέα, ενώ παράλληλα, οι του δημοσίου έχουν εργασιακή ειρήνη σταθερότητα και ασφάλεια;

Δεν είναι ανήθικο κάποιος να παίρνει πολύ περισσότερα από τον άλλον, όταν δεν αντιμετωπίζει το ρίσκο της απόλυσης; Δεν θα πρέπει ο υπάλληλος του ιδιωτικού τομέα να ανταμείβεται περισσότερα από τον δημόσιο τομέα, σαν αποζημίωση για το ρίσκο που αναλαμβάνει να μείνει χωρίς εργασία ανά πάσα ώρα και στιγμή;

Για μένα λοιπόν, το εύκολο κομμάτι της εξίσωσης είναι το να καταστούμε βιώσιμοι άμεσα. Ένα κούρεμα από δω και μερικά δισ. σε περικοπές από εκεί και το πρόβλημα βασικά έχει λυθεί. Το κούρεμα είναι το εύκολο κομμάτι της υπόθεσης.

Η αλλαγή όμως της νοοτροπίας του κράτους και όλων αυτών που τόσα χρόνια απομυζούσαν αυτή τη χώρα δεν θα είναι τόσο εύκολο. Οι αλλαγές που απαιτούνται σε θεσμικό επίπεδο είναι ακόμα πιο δύσκολες.

Δυστυχώς, με τα μυαλά που κουβαλάμε, πολύ φοβάμαι ότι τα προβλήματα μας δεν θα λυθούν ούτε με ένα γενναιόδωρο κούρεμα. Δυστυχώς, χρειαζόμαστε και μία πολιτική ηγεσία που θα βαρέσει γροθιά στο τραπέζι και θα αγνοήσει το πολιτικό κόστος.

Διότι ο τσαμπουκάς ορισμένων σε αυτή τη χώρα μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τσαμπουκά.

Η κατάληξη είναι ότι ένα κούρεμα είναι το μόνο εύκολο, έναν πρωθυπουργό όμως σαν τον Ronald Reagan, που απέλυσε σε μια βραδιά όλους τους υπαλλήλους της υπηρεσίας εναέριας κυκλοφορίας που θα βρεθεί;
του Γιώργου Καισάριου

από το capital

apneagr