Γυναίκες πιλότοι της Αεροπορίας Στρατού έτοιμες να ανεβούν στα «φονικά» Απάτσι

Τρία κορίτσια στην Πάχη Μεγάρων, εκεί όπου είναι η βάση των στρατιωτικών ελικοπτέρων, βρίσκονται το τελευταίο διάστημα κυριολεκτικά στον αέρα. Είναι και τα τρία πιλότοι της Αεροπορίας Στρατού, χειρίζονται πανάκριβα και υπερσύγχρονα ελικόπτερα- η αξία του καθενός στοιχίζει όσο και τρία νοσοκομεία, όπως είπε υπερήφανος ο διοικητής των ελικοπτέρων Απάτσι αντισυνταγματάρχης Γ. Μαντζουράνης. Η μικρότερη, μόλις 22 ετών, η μόνιμη λοχίας Αθηνά Πανουργιά, με 130 ώρες πτήσης στο ενεργητικό της ως συγκυβερνήτης στα «Γερο-Χιού» (όπως αποκαλούν τα UΗ-1Η), έχει επιλεγεί έπειτα από πολύπλοκες διαδικασίες και διαγωνισμούς να πιλοτάρει ένα επιθετικό ελικόπτερο Απάτσι. Αν τα καταφέρει, θα είναι η πρώτη ελληνίδα κυβερνήτης στο πιο εξελιγμένο (και φονικό) ελικόπτερο που διαθέτει η χώρα μας. Οι άλλες δύο είναι η επιλοχίας Αλεξάνδρα Ράπτη, 24 ετών, με 180 ώρες πτήσης στο ενεργητικό της, πιλότος στα Σινούκ (μετείχε και στις ρίψεις νερού στις πυρκαγιές του καλοκαιριού), και η υπολοχαγός Νικολέτα Κοσμοπούλου, 26 ετών, απόφοιτη της Σχολής Ευελπίδων, με 270 ώρες πτήσης στο ενεργητικό της, η οποία πιλοτάρει ένα Τσέσνα της Πολεμικής Αεροπορίας- ένα «Ασπρουλιάρικο», όπως το ονομάζει, αφού τα χρώματά του είναι κυρίως άσπρο και μπλε. Η τέταρτη γυναίκα πιλότος στα Σινούκ και στα Χιούι, η πρώτη ιπτάμενη αξιωματικός στους «κοκκινοσκούφηδες» , βρίσκεται αυτές τις ημέρες εκτός υπηρεσίας με άδεια κυήσεως, και η πέμπτη απουσίαζε λόγω τροχαίου ατυχήματος.

Αν λάβεις διαταγή να πυροδοτήσεις έναν αντιαρματικό πύραυλο Ηellfire και γνωρίζεις ότι με το πάτημα του κουμπιού ίσως σκοτωθούν δεκάδες άτομα, πώς θα νιώσεις; ρωτήσαμε την 22χρονη Αθηνά Πανουργιά, η οποία βρίσκεται ήδη στα Απάτσι. «Οταν αναλαμβάνεις μια αποστολή, όταν φοράς τη φόρμα πτήσεως και την κάσκα του χειριστή,φέρνεις πάντοτε εις πέρας την αποστολή αυτή, όποια και να ΄ναι. Κάθε άνθρωπος έχει ενδοιασμό όταν βρίσκεται σε παρόμοια περίπτωση. Οταν όμως είσαι αεροπόρος και σε διατάξει η πατρίδα σου, δεν έχεις κανέναν απολύτως ενδοιασμό να πατήσεις το κουμπί» είναι η απάντησή της.

Από κάτι τέτοιες απαντήσεις που δίνουν τα κορίτσια έκαναν τον διοικητή τους, τον αντισυνταγματάρχη κ. Μαντζουράνη, να πει: «Καμιά φορά οι γυναίκες πιλότοι είναι καλύτερες από τους άνδρες». Είναι όμως καλύτερες; Οι συνάδελφοί τους άνδρες αεροπόροι λένε: «Σε τίποτε δεν διαφέρουν από εμάς και δεν έχουν απολύτως κανένα προνόμιο επειδή είναι γυναίκες. Ο,τι κάνουμε εμείςκάνουν και αυτές. Εχουμε εκπαιδευτεί να κάνουμε όλοι το ίδιο, ακόμη και στις πιο δύσκολες αποστολές».

Σίγουρα είναι πιο μικροκαμωμένες από τους άνδρες και αντικρίζοντάς τες διαπιστώνεις ότι πρόκειται για απλά κορίτσια, που μοιάζουν περισσότερο με φοιτήτριες παρά με πιλότους. Δεν έχουν χάσει, παρ΄ όλη τη σκληρή εκπαίδευση, με τις ατέλειωτες ώρες μελέτης και τις πολλές πτήσεις που πραγματοποιούν, τη θηλυκότητά τους. Πόζαραν με επαγγελματισμό δίπλα στα ελικόπτερά τους, βρέθηκαν, όταν τους ζητήθηκε, σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μέσα στα κόκπιτ, φόρεσαν γρήγορα τις κάσκες τους, έλεγξαν με σβελτάδα τα ηλεκτρονικά όργανα, κράτησαν γερά το χειριστήριο, έκαναν μαζί με τον συνάδελφό τους κυβερνήτη έναν τελευταίο έλεγχο στα πτητικά όργανα, έβαλαν μπρος τις μηχανές και να τες στον διάδρομο απογείωσης- προσγείωσης των ελικοπτέρων.

Ακολουθώντας την παράδοση που θέλει τη συντριπτική πλειονότητα των πιλότων της Πολεμικής Αεροπορίας, των χειριστών δηλαδή των F-16, των Μιράζ, των Φάντομ, να είναι από την επαρχία, έτσι και τα τρία κορίτσια κατάγονται από φτωχικά χωριά. Οι γονείς τους; Της μιας είναι αστυνομικός, της δεύτερης οικοδόμος και της τρίτης αγρότης. Κορίτσια φτωχών οικογενειών που βρίσκονται σήμερα στην πρώτη γραμμή της Αεροπορίας Στρατού.

«Νιώθεις ιδιαίτερη συγκίνηση όταν πετάς με την Αεροπορία Στρατού» λέει η επιλοχίας Αλεξάνδρα Ράπτη από το Νεοχώρι Αρτας. «Είναι κάτι το ξεχωριστό και μαζί με τη συγκίνηση νιώθεις και υπερηφάνεια επειδή υπηρετείς την πατρίδα» συμπληρώνει, αν και είναι φανερό ότι δεν της αρέσουν τα λό για. Την ώρα που μιλούσε ένα σμήνος Απάτσι με εκκωφαντικό θόρυβο ετοιμαζόταν για απογείωση μετέχοντας σε άσκηση ώστε να δοκιμασθούν οι δυνατότητες των νέων επιθετικών ελικοπτέρων. Αυτών με το ραντάρ που είναι τοποθετημένο στην κεφαλή του στροφείου και δίνει τη δυνατότητα στον χειριστή να εγκλωβίσει τον στόχο και να πυροδοτήσει τους τρομερούς πυραύλους ή τις φοβερές ρουκέτες των 70 χιλιοστών χωρίς να έχει οπτική επαφή με τον στόχο. Η επιλοχίας σταμάτησε να μιλάει και περίμενε να ολοκληρωθεί η απογείωση.

Η μόνιμη λοχίας Αθηνά Πανουργιά διαφέρει από τα άλλα κορίτσια. Λέει ότι δεν θα δίσταζε να πατήσει το κουμπί για να πυροδοτήσει έναν πύραυλο Ηellfire, αν πάρει τέτοια διαταγή, είναι το κορίτσι που επέλεξε τα Απάτσι. «Επέλεξα το επιθετικό ελικόπτερο γιατί πιστεύω ότι μου ταιριάζει. Αποτελεί ένα απαιτητικό πτητικό μέσο,με δύσκολες αποστολές,κάτι που μου αρέσει και έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω. Ξεκίνησα από ένα μικρό χωριό (σ.σ.: κατάγεται από το Ζάππειο Λάρισας) με αγάπη και θέληση για την Αεροπορία.Από μικρή είχα επιλέξει το επάγγελμα του στρατιωτικού.Νομίζω ότι μου ταιριάζει» λέει και αναφέρει ότι από μικρή την αποκαλούσαν «αγοροκόριτσο», αφού δεν φοβάται τίποτε.

Η υπολοχαγός Νικολέτα Κοσμοπούλου από την Αρτεμισία της Καλαμάτας είναι σύζυγος επίσης υπολοχαγού, διαβιβαστή στην ΑΣΔΕΝ. Εκτός από τα ελικόπτερα Χιούι πιλοτάρει και ένα δικινητήριο Τσέσνα και για να το πετύχει αυτό πέρασε πολλές ώρες διαβάζοντας εγχειρίδια για τα αεροπλάνα και τα ελικόπτερα. «Με τους άνδρες συναδέλφους μουδεν έχω κανένα πρόβλημα» λέει, αναγνωρίζοντας όμως ότι οι περισσότεροι διαθέτουν μεγαλύτερη εμπειρία.
tovima