Κι έπειτα συνεχίζει τον δρόμο του στα στενά μονοπάτια του Φιλοπάππου, έχοντας απέναντί του την Ακρόπολη με τον Παρθενώνα να φαντάζει απίστευτα μεγαλοπρεπής. Στην περιοχή τον ξέρουν όλοι. Είναι ο δικός τους αγαπημένος άνθρωπος. Ενας μικροκαμωμένος κύριος, απόλυτα συμπαθής, με γνώσεις που ξεπερνούν μάλλον κι αυτές ενός βοτανολόγου.
Φροντίζει για τα πάντα. Διορθώνει τα παγκάκια και τα ξύλινα σκαλοπάτια, φτιάχνει πάγκους που μπορεί να φανούν χρήσιμοι στους περιηγητές του λόφου, ενώ προσέχει ως κόρην οφθαλμού κάθε δέντρο να είναι υγιές, καθαρίζοντάς το από τις φωλιές με τις κάμπιες…
Ο κυρ-Δημήτρης είναι ένας ηλικιωμένος άστεγος. Ζει τα τελευταία χρόνια σε μια παράγκα που έχει στήσει κάπου στον λόφο, παρέα με τους καλούς του φίλους, μερικά σκυλιά που ξέρουν να σέβονται τη μικρή περιουσία του και να την προστατεύουν. Οπως και τον ίδιο. Γεννήθηκε το 1947 στα Βραγκιανά, ένα χωριό της Καρδίτσας. Από μικρός έχασε τους γονείς του και ανέλαβε μια θεία να τον μεγαλώσει. Κατάφερε να βγάλει την τρίτη γυμνασίου, πήγε και σε μια τεχνική σχολή, έμαθε τα βασικά, αλλά το όνειρο ήταν κάπου μακριά. Αποφάσισε να ξενιτευτεί, αλλά καθώς δεν κατάφερε να ακολουθήσει τον αδελφό του στη Γερμανία, πήρε τον δρόμο για τη μεγάλη πόλη. Στην Αθήνα και στον Πειραιά άρχισε να κάνει πολλές δουλειές.
Μέχρι που στέριωσε. Ηταν ένα από τα εστιατόρια πολυτελείας τη δεκαετία του '80 -που υποχρεώθηκε να κλείσει πριν από αρκετά χρόνια- εκεί όπου ο κυρ-Δημήτρης γνώρισε πολύ «καλό» κόσμο. Ηρθαν όμως ξανά τα δύσκολα. Δεν το έβαλε κάτω. Δούλεψε μικροπωλητής σε όλη την Αθήνα και οι κακουχίες δεν τον λύγισαν ούτε όταν έμεινε χωρίς δουλειά.
Μονάχος και χωρίς χρήματα προσπάθησε να επιβιώσει. Ανθρωπος της φύσης, αναζήτησε έναν χώρο να μπορεί να ζήσει ελεύθερος και τον βρήκε με τη συγκατάθεση κάποιων συμπονετικών ανθρώπων, που δεν άργησαν να διαπιστώσουν στο πρόσωπο του άστεγου έναν ιδανικό φύλακα, καθώς ο κυρ-Δημήτρης προσέχει τον χώρο σαν να ήταν το σπίτι του κι ακόμη περισσότερο. «Αυτό που έχει σημασία είναι να προσφέρουμε. Εγώ δεν έχω οικογένεια, αλλά νομίζω ότι στα παιδιά κάτι πρέπει να αφήσουμε. Βρήκαμε δέκα δέντρα, να τους αφήσουμε δώδεκα» λέει και αναρωτιέται συνεχώς γιατί καταστρέφουμε τη φύση.
Ο άστεγος του λόφου γνωρίζει πολύ καλά τι συμβαίνει πέρα από τον μικρόκοσμό του. Ενημερώνεται κάποιες φορές από τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων στα περίπτερα αλλά κυρίως από τις ειδήσεις που ακούει στο τρανζιστοράκι που έχει, μοναδική του πολυτέλεια. Αυτή είναι και η βραδινή συντροφιά του όταν πέφτει το φως της ημέρας και ξαπλώνει να ξεκουραστεί. Μέχρι να χαράξει, για να ξεκινήσει τις πραγματικά ατέλειωτες διαδρομές του στον λόφο του Φιλοπάππου, τον πιο σημαντικό ίσως πνεύμονα ζωής για την Αθήνα. Μια μεγάλη περιοχή, παρθένα ευτυχώς ακόμη, χάρη στις ακάματες προσπάθειες των ανθρώπων της Αρχαιολογικής, της -κατά το δυνατόν- προστασίας από τον δήμο και ομάδων πολιτών που περιφρουρούν τον χώρο.
Κοντά σ' αυτούς, πάντα εκεί, ο συμπαθέστατος κυρ-Δημήτρης που, παρά τις ελλείψεις κυρίως σε νερό, δεν θα τον ακούσεις ποτέ να παραπονεθεί.
Σε μια από τις συναντήσεις μας τον βρήκαμε να καθαρίζει δύο σανίδες που είχε βρει πεταμένες σε έναν γκρεμό και τις μάζεψε για να διορθώσει ένα παγκάκι. Κάποιοι από αυτούς που καθημερινά περνούν από το φτωχικό του τού είχαν προμηθεύσει και το απαραίτητο χρώμα. Ξυλουργός, μπογιατζής, όλα τα κάνει ο κυρ-Δημήτρης και δεν ζητά τίποτα. Ούτε ένα πιάτο φαΐ, που του προσφέρουν συχνά κάποιες ευγενικές κυρίες της περιοχής. Ο ίδιος φροντίζει να ανταποδίδει μαζεύοντας και προσφέροντάς τους άγρια ραδίκια, που κάνουν τόσο καλό στην υγεία.
Αυτές τις ημέρες ο καιρός είναι βαρύς. Το κρύο τσουχτερό. Φορώντας πουλόβερ και το μπουφάν του, ο πιστός κάτοικος αυτού του ιστορικού λόφου έμενε όρθιος στο ίδιο σημείο μιλώντας μας για ώρα, αδιαφορώντας για την παγωνιά. Μείναμε άναυδοι όταν μας πρόσφερε τσάι. Απίστευτα ευγενικός με όλους, ακόμη και με ανθρώπους που βλέπει να τσακίζουν θάμνους. «Μην το κάνετε αυτό, σας παρακαλώ» τον ακούσαμε να ικετεύει έναν κύριο που είχε βγει βόλτα και μάλλον έσπαγε πλάκα μ' αυτό που έκανε. Ο άνθρωπος ξαφνιάστηκε, αλλά δεν αδιαφόρησε με τόση ευγένεια…
Η νύχτα έπεφτε όταν αποχαιρετούσαμε τον καλό άνθρωπο. Παγωνιά αφόρητη. Ο κυρ-Δημήτρης όμως, στημένος εκεί, στα σκαλιά της Γαριβάλδη, δεν έλεγε να φύγει. Μιλούσε ακατάπαυστα. Είχε, βλέπετε, τόσα πολλά να πει. Οι φίλοι του, τα πιστά σκυλιά, δεν άντεξαν, αποφάσισαν να κοιμηθούν. Του υπενθυμίσαμε ότι έπρεπε να πάει να κάνει το ίδιο. Ο καιρός αγρίευε. Βροχή θα 'ρχόταν. «Να προλάβω να πάρω το τρανζίστορ να ακούσω ειδήσεις» μας είπε πριν φύγει να κρυφτεί σε μια κοντινή σπηλιά για να βγάλει τη νύχτα της καταιγίδας. Γιατί τα βροχερά βράδια μια σπηλιά είναι το απάγκιο του κυρ-Δημήτρη…
http://www.espressonews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Για πες