Αθλιογραφίες κυριών και μια απάντηση

Με αφορμή τη στυγερή δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια γράφτηκαν πάρα πολλά άρθρα,υπέρ και κατά του ανθρώπου που έφυγε αλλά και των bloggers.

Δυο καθ' όλα κυρίες της Ελληνικής Δημοσιογραφίας βρήκαν την ευκαιρία να βγάλουν όλα τ' απωθημένα τους,την εμπάθειά τους και τη χολή τους αθλιογραφόντας!

Η κρατικοδίαιτη κυρία Ρίκα Βαγιάνη δημοσίευσε την ώρα της κηδείας παρακαλώ ένα κατάπτυστο κείμενο στο protagon.gr,με το οποίο δεν πρόκειται ν' ασχοληθούμε διότι η ίδια η κυρία έχει γράψει στο παρελθόν για τον εαυτό της ότι δεν ξέρει τι της γίνεται.Κρίμα όμως γιατί είναι μάνα και μεγαλώνει παιδί και δεν έχει μάθει να σέβεται τους νεκρούς!

Χτες από το δημοκρατικό Βήμα χτύπησε μια άλλη κυρία,Λώρη Κέζα,γράφοντας για "Κατακάθια της ενημέρωσης" σέρνοντας τα εξ' αμάξης σε bloggers και δημοσιογράφους γενικώς και αορίστως,καταγγέλοντας εκβιασμούς και συμβιβασμούς χωρίς να προσκομίζει έστω ένα στοιχείο.Τη συγκεκριμένη κυρία δεν τη γνωρίζουμε,γνωρίζουμε όμως το αφεντικό της και την ιστορία της εφημερίδας όπου έβγαλε τα σωθικά της προφανώς με εντολή του μεγάλου αφεντικού.

Αφού ρωτήσουμε και τις δυο κυρίες γιατί δεν έβγαζαν τη χολή τους όσο ήταν όρθιος ο Σωκράτης Γκιόλιας παραθέτουμε την απάντησή μας που την έχουμε γράψει προκαταβολικά στις 14 Ιουνίου του 2009 εδώ όταν ο κύριος Ψυχάρης είχε αποκαλέσει τα blogs κάδους απορριμάτων!!!

Διαβάστε τη

"ZEIDORON" , ΜΠΛΟΓΚΣ, ΨΥΧΑΡΗΣ ΚΑΙ ... "ΚΑΔΟΙ ΑΠΟΡΡΙΜΑΤΩΝ"

"ΜΩΡΑΙΝΕΙ ΚΥΡΙΟΣ ΩΝ ΒΟΥΛΕΤΑΙ ΑΠΩΛΕΣΑΙ"

Μιλάνε όλοι,μιλάνε κι αυτοί των οποίων η φωλιά ζέχνει πανταχόθεν.
Ε!όχι κύριε Ψυχάρη μας,αθώα περιστερά εσείς και κάδος απορριμάτων τα μπλογκς!
Θα πέσει φωτιά να σας κάψει,είστε και θρησκευόμενος άνθρωπος!
Η Ελλάδα μας ευτυχώς είναι μικρή και ο βίος και η πολιτεία του καθενός γνωστή.

Μπορεί εσείς να τα ξεχάσατε αλλά εμείς δεν πάθαμε ακόμα αλτσχάιμερ και μπορούμε να σας θυμίσουμε μερικά γεγονότα για τα οποία το συγκρότημα που κουμαντάρετε θα πρέπει να ντρέπεται τουλάχιστον.
Σε άλλα κράτη ίσως να είχε κατεβάσει και τα ρολά!

Μήπως θυμάστε ποιων εφημερίδων τα φύλλα καίγονταν τη εποχή της αποστασίας;
Η περίφημη φράση του "εθνάρχη"  Καραμανλή: "Την Ελλάδα κυβερνάνε δυο π... και δυο π..." μάθατε ποτέ ποιους εκδότες αφορούσε;
Πάμε παρακάτω.
Μήπως θυμάστε επί χούντας πως πήγε φυλακή ο σπουδαίος άνθρωπος και πολιτικός της Ενωσης Κέντρου Γιάννης Ζίγδης;
Για ρωτήστε κάποιον άλλο Γιάννη να σας πει.
Κι επί τη ευκαιρία ρωτήστε τον και για το νεράκι του Καματερού που θεράπευε πάσαν νόσον!
Ποια εφημερίδα ποιανού συγκροτήματος έπαιζε με χιλιάδες καρκινοπαθείς ανθρώπους;
Για την "αυτοκτονία"-δολοφονία,ύστερα από επέμβαση της αστυνομίας,του υπέροχου ανθρώπου και γιατρού Τσιρώνη στο Π.Φάληρο τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης ξέρετε τίποτα;
Μήπως θυμάστε το όνομα του αρθρογράφου που προέτρεπε επί μέρες τις δυνάμεις της αστυνομίας να επέμβουν στο "αυτόνομο κράτος" του γιατρού για να μην ρεζιλεύεται το επίσημο κράτος;

Οσο για τις παρεμβάσεις του συγκροτήματος στην σύγχρονη πολιτική,πολιτιστική και εκκλησιαστική(βλέπετε παντού είστε χωμένος!)πορεία του τόπου δεν χρειάζεται να πούμε κάτι γιατί οι πολίτες έχουν νου και γνώση και το απέδειξαν μόλις την προηγούμενη Κυριακή με την απώλεια χιλιάδων φύλλων του Βήματος.

Και κάτι τελευταίο.Το ότι χτυπάτε τα μπλογκς, μήπως δείχνει φόβο και πανικό;
Μήπως τώρα,με καθυστέρηση δυο χρόνων,καταλάβατε ότι ο κόσμος έχει στραφεί στα μπλογκς για την άμεση, έγκυρη και ΔΩΡΕΑΝ ενημέρωσή του;

Για δοκιμάστε μια Κυριακή να κυκλοφορήσετε χωρίς τη σακούλα με τα δώρα να δείτε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος!
Πάει ο αναγνώστης τον χάσατε πατριώτη!

Επειδή από το protagon έχει αφαιρεθεί το άρθρο το βάζουμε εδώ

Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο της Ρίκας Βαγιάνη, με τίτλο «Ένας από εμάς»:

Θα ξεράσω με τις αγιογραφίες. Ο μακαρίτης είχε πιο φανατικούς εχθρούς κι από τον Μέριλιν Μάνσον. Στην καλύτερη και πιο έντιμη περίπτωση είχε «ορκισμένους πολέμιους». Γράψτε ό,τι θέλετε, (γι αυτό άλλωστε, έχουμε τα σχόλια παρακάτω) αλλά εγώ δεν μπόρεσα να καταπιώ ποτέ το είδος δημοσιογραφίας που εκπροσωπεί η λογική της κρυφής κάμερας, το ρεπορτάζ- αγιατολλάχ και η ανώνυμη μπλογκογραφία με σημαία Λιβερίας. Τον μακαρίτη (και όλη τη σχολή που δημιούργησε) τον «συμπαθούσα» τόσο πολύ, που η πρώτη πρώτη μου, απαίσια, ομολογώ σκέψη μετά το φονικό ήταν: «Ποιος μ… τον έκανε ήρωα;».

Η λογική του «Τρωκτικού» είναι το είδος της ενημέρωσης που λατρεύω να μισώ. Αντιπροσωπεύει όλα όσα μου έμαθαν ότι δεν είναι δημοσιογραφία: αρλούμπες καταγγελίες, ντεμέκ αποκαλύψεις κουτουρού, κάτι χύμα ανορθογραφίες και κουίζ κυτταρίτιδας σε αμοντάριστα πλάνα- ο δε όρος «διασταύρωση»; Μόνο ως σύντομο ανέκδοτο ή σήμα της Τροχαίας λειτουργεί στο μαγαζί αυτών των παιδιών.

Είμαι παλιό κεφάλι και αγύριστο. Στο μεσόκοπο πλέον μυαλό μου, που ακόμα δουλεύει με συντακτική ιεραρχία, τακτοποιημένα κασέ και μονόστηλα, όλο αυτό ισοδυναμούσε ένα κακόηχο ψηφιακό παραλήρημα. Δεν ήξερα να πω ακριβώς τι δουλειά έκαναν τα παιδιά του Τρωκτικού, πάντως με σιγουριά μπορούσα να δηλώσω ότι δεν ασκούσαμε το ίδιο επάγγελμα.

Κι όταν άρχισε να σέρνεται γύρω μας αυτό το τοξικό σάλιο, αυτό το χρονικό μιας προαναγγελθείσης δολοφονίας δημοσιογράφου, ο τελευταίος άνθρωπος που θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ότι θα ήταν στόχος των εκτελεστών, ήταν ένας «Τρωκτικός. Βλέπετε, δεν τον θεωρούσα «έναν από μας».

Πώς θα μπορούσα άλλωστε; Τα μισά του posts χάλαγαν τον κόσμο γράφοντας ή φιλοξενώντας ανορθόγραφες κραυγές για τους «αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους». Διαχώριζε (εκείνος ή η σχολή που δημιούργησε) πλήρως και απολύτως τη θέση του από το επαγγελματικό μας συνάφι.

Εγραφε πολύ συχνά ανώνυμα ή ψευδώνυμα, πράγμα που αντιλαμβάνεσθε τι αβύσσους αντιπαλότητας μπορεί να δημιουργήσει με μια διαδικτυακή γειτονιά όπως αυτή του Protagon, ας πούμε, όπου αν δεν υπογράφεις τα κείμενά σου φαρδύπλατος, με τη φωτογραφία σου φάτσα-φόρα, απλώς δεν υπάρχεις.

Δεν ήταν «ένας από μας».

Και μετά τον εκτέλεσαν. Μπορεί να πάγωσε το αίμα μου αλλά περιέργως, ξεπάγωσε το μυαλό μου. Σκέφτηκα «διαφορετικά», που λέμε κι εδώ, στο δικό μας μαγαζί: σκέφτηκα πώς υπάρχει μόνο ένα πράγμα που σιχαίνομαι περισσότερο από τη λογική του ρεπορτάζ-ταλιμπάν, κι αυτό είναι οι ίδιοι οι Ταλιμπάν. Υπάρχει ένα πράγμα που με φοβίζει περισσότερο από την ασύδοτη αρβύλα στο όνομα της ελεύθερης έκφρασης, κι αυτό είναι η κατάργηση της ελεύθερης έκφρασης.

Είμαι παλιό κεφάλι, αγύριστο. Τους αντιπάλους μου τους θέλω ολοζώντανους, υγιέστατους, και στην καλύτερή τους φόρμα, για να μπορώ να τους αντιμάχομαι, με ιδέες, πράξεις και επιχειρήματα. Εκατό χιλιάδες ανώνυμα «τρωκτικά» να ξεφυτρώσουν, τίποτα δεν μπορεί να με τρομάξει από τα κείμενά τους (εκτός ίσως, από το πόσο ανορθόγραφα τα γράφουν, καμιά φορά!) Αλλά ένα και μόνο χτύπημα κουδουνιού, σ΄ένα διαμερισματάκι στην Ηλιούπολη, στις πέντε το πρωϊ; Ένας νέος άντρας που αφήνει ξεψυχώντας, τη γυναίκα που αγαπούσε, μ' ένα μωράκι στην αγκαλιά κι άλλο ένα στην κοιλιά;

Ναι, ξερνάω με τους βαρυπενθούντες κροκοδείλους που θα έκαναν πάρτυ με βίζιτες στο Αβέρωφ, αν τον πατούσε, κατά λάθος, ένα τρένο. Ναι, είχε κάργα εχθρούς. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, αγαπητός, μισητός, συμπαθής ή όχι, ήταν αναπόσπαστο μέρος του ελληνικού μιντιακού μικρόκοσμού μας.

Και φυσικά, ήταν «ένας από μας».

Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό.

(ΥΓ. Τα βαθύτατα, ειλικρινέστερα, ολόψυχα συλλυπητήριά μου στους οικείους του θύματος. )

Με νέο άρθρο με τίτλο «Αυτό που πόνεσε πιο πολύ» η δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάνη απαντάει σε όσους την κατηγόρησαν για το άρθρο που έγραψε στο site protagon για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια λίγες ώρες πριν την κηδεία του δημοσιογράφου.

Tο άρθρο πυροδότησε πλήθος διαδικτυακών συζητήσεων, σχολίων και άρθρων, ακόμα και του Άρη Δαβαράκη, ο οποίος αρθρογραφεί στο ίδιο site με τη Ρίκα Βαγιάννη και έγραψε άρθρο με τίτλο: ¨Αγαπημένη Ρίκα διαφωνώ»

Σήμερα (22/7/2010) η δημοσιογράφος απαντά σε όλους και κυρίως στους αναγνώστες της που δεν σταμάτησαν να την βομβαρδίζουν με μηνύματα για το κείμενό της.

Γράφει μεταξύ άλλων: «Κι αν χρειάζεται να το γράψω κι αυτό, αν και το έχω ξαναγραψει σε ανύποπτο χρόνο: Τους μισώ τους δολοφόνους κι αυτό που προσπαθούν να καταφέρουν. Προσπαθούσα να μην έχω στην καρδιά μου μίσος, αλλά τους μισώ, πάντα τους μισούσα, με όλη μου την καρδιά. Θέλω να τους βρουν και θέλω να μη μας σκοτώνουν πια. Ούτε τους εμάς, ούτε τους εσάς. Πάνω απ΄όλα θέλω να τους βρούν, επειδή τώρα μας έστρεψαν να σκιζόμαστε μεταξυ μας. Νικάνε; Πείτε μου ότι δεν νικάνε.

Παίρνω όμως πολύ σοβαρά τους ανθρώπους που μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν. Αυτό που πόνεσε ποιο πολύ ήταν της «Αννούλας» που μου θύμισε την επιβεβλημένη νεκρική σιγή πάνω από το σκοτωμένο. Αν και η Ηλέκτρα η Ευριπίδεια, γλώσσα δεν έβαλε πάνω από το κομματιασμένο του Αίγισθου σαρκίο, τον ξεφτίλισε εντελώς, πεθαμένο άνθρωπο, σα δε ντρέπεται. Εγώ βέβαια δεν είμαι Ηλέκτρα και η οικογενειά μου δεν είναι ο οίκος των Ατρειδών. Αλλά το ιερό ταμπού που απαγορεύει να μιλήσεις για θέμα που σχετίζεται με άταφου ανθρώπου έργο, το είχα και θα το έχω. Ελληνίδα είμαι, με αρκετή πείρα σε θανάτους και σε εξόδιες

Σε κάποιο σημείο του άρθρου της περιγράφει πως το έγραψε και ενώ ζητάει συγγνώμη σε όσους σχολίασαν το άρθρο της

«Μου ήταν αφάνταστα δύσκολο. Το κομμάτι γράφτηκε σε είκοσι λεπτά, κι έμεινε εκεί, ξερό στον υπολογιστή περισσότερες από εννιά ώρες. Πάτησα το send μαύρα μεσάνυχτα. Ηξερα ότι με τη δημοσίευση του «Ενας από Μας», θα έχανα, προδίδοντας την αρχή της σιωπής για τον άταφο νεκρό, ένα μικρό κομμάτι από την ψυχή μου.. Ανεβάζοντάς όμως το κείμενο, θα κατάφερνα να σώσω το μεγαλύτερο κομμάτι της. Κατάλαβα ότι δεν είχα επιλογή. Ζητώ βαθειά, βαθειά, συγγνώμη Αννούλα (και Άρη) και από όλους τους άλλους που αναφέρθηκαν στο ζήτημα. Ηξερα από την αρχή ότι έθιγα ένστικτα ελληνικά, αρχέγονα και απείρως πιο σημαντικά από τη χαμένη τιμή της ορθογραφίας. Ή της δημοσιογραφίας. Για την οποία, όπως ωμά έθιξε μια άλλη σχολιάστρια, «ποιος χέστηκε, όταν κείται στην άσφαλτο ένας σκοτωμένος»; Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ο ανεμοστρόβιλος είχε χτυπήσει το σπίτι-δεν ήμουν πια στο Κάνσας.»

Το κείμενο τελειώνει με το εξής υστερόγραφο

ΥΓ. Για τους κολλημένους με τις λεπτομέρειες: Ο Μαίριλιν Μάνσον ήταν αυτός που εξαρχής είχα κατά νου, και όχι το τέρας Τσάρλς Μάνσον.
ΥΓΓ. Για τους σχολιαστές που με συμβουλεύουν να «κρυφτώ». Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι στις προθέσεις μου.
ΥΓΓΓ. αυτό που από την αρχή όφειλα να γράψω πρώτο και καλύτερο. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του θύματος: το βαρύ πένθος τους δεν μοιράζεται, αλλά η φρίκη μας είναι κοινή. Να είναι ο τελευταίος.