Το χρονογράφημα του Σαββάτου

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών
της ΕΛΕΝΑΣ ΑΚΡΙΤΑ
ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ που ακολουθεί γράφτηκε από έναν μαθητή που ήταν τότε 18 χρονών και το διάβασα στο pressmme.blogspot.com:

«Παρασκευή ώρα 2.30 το πρωί επιστρέφοντας από το Μουσείο για καφέ, και περπατώντας στην Πατησίων, με παρέα από συμμαθητές στην τελευταία τάξη του σχολειού μας.

Τα άρματα από το Γουδί, με επικεφαλής τον Ταξίαρχο Τεθωρακισμένων Στ. Παττακό- που κατά τύχη έμενε απέναντι από το σχολειό μας, στα Πατήσια- κατεβαίνουν, σε δύο ουλαμούς με φώτα μάχης, γρυλίζοντας, τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας.

Η πιο φρικτή περίοδος καταπίεσης, ανελευθερίας, σκοταδισμού, πνευματικής ανυπαρξίας, οικονομικής διαφθοράς και φαλκίδευσης της Δημοκρατίας ξεκινάει για τον τόπο. Προϊόν του Ψυχρού Πολέμου των μεγάλων δυνάμεων, στηριγμένο σε πολιτικούς ανήθικους αποστάτες, που δεν ορρωδούσαν προ ουδενός προκειμένου να γίνουν για λίγες μέρες πρωθυπουργοί, μεθοδευμένο από τη μεγάλη κατάρα του τόπου που λεγότανε Μοναρχία, και υλοποιημένο από μια χούφτα υπερφίαλων αλαζόνων αλλά επικίνδυνων αξιωματικών, οι οποίοι αναλαμβάνουν, τη διά των όπλων, βίαιη διακυβέρνηση της χώρας.

Το τραγικό αποτέλεσμα του σχεδίου θα φανεί 7 χρόνια μετά, με το πραξικόπημα στην Κύπρο, και με την επέμβαση, κατοχή και διχοτόμηση της Μεγαλονήσου από τους Τούρκους».

21 ΑΠΡΙΛΙΟΥ 1967. Μεγάλη Παρασκευή. Μια Μεγάλη Παρασκευή που θα κρατούσε 7 ολόκληρα χρόνια: Το Μεγάλο Σάββατο για την Ελλάδα ξημέρωσε το 1974. Ο φασισμός και η μισαλλοδοξία με το προσωπείο μια χούφτας γραφικών καραβανάδων άπλωσαν τα πλοκάμια τους και η χώρα βυθίστηκε στο έρεβος!

Αυτά τα ανθρωπάρια πέσανε σαν τις ύαινες πάνω στις σάρκες μιας Ελλάδας βαριά τραυματισμένης από την αποστασία, την πολιτική και κοινωνική αναταραχή κι από αλλοδαπούς γαλαζοαίματους που κουνούσαν το χέρι μέσα στις επίχρυσες πολυποίκιλτες άμαξες. Μόλις αυτός ο τόπος άρχισε να επουλώνει τις μετεμφυλιακές πληγές του, Μεγάλη Παρασκευή άρχισε πάλι να ανεβαίνει τον δικό του Γολγοθά!

Μέσα σε μια νύχτα, γέμισαν οι φυλακές και οι εξορίες. Μέσα σε μια νύχτα άρχισε το κυνήγι μαγισσών. Μέσα σε μια νύχτα βυθίστηκε ο τόπος στο σκοτάδι, στον τρόμο, στη σιωπή. Ερήμωσαν τα σπίτια, χωρίσανε οικογένειες, ορφάνεψαν παιδιά. Από την Μπουμπουλίνας- που ήταν τότε η Ασφάλεια Αθηνών- το ΕΑΤ ΕΣΑ- τις φυλακές Κορυδαλλού, εφιαλτική ηχώ οι κραυγές των δημοκρατών που υποβάλλονταν στα πιο φριχτά βασανιστήρια. Τα στρατοδικεία στέλνανε σωρηδόν τους αγωνιστές πίσω απ΄ τακάγκελα. Και τα σκαλιά- κείνα τα ατελείωτα σκαλιά- στην Ασφάλεια γέμιζαν από μανάδες, πατεράδες, γυναίκες που κρατούσαν σφιχτά μια κουβερτούλα, μια αλλαξιά, ένα φαγάκι για τον άνθρωπό τους.

ΜΕΣΑ Σ΄ ΑΥΤΟΥΣ κι η δική μου μάνα. Που καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη ως ηγετικό στέλεχος της αντιστασιακής ομάδας Πατριωτικό Μέτωπο. Κι παππούς μου κι εγώ - η γιαγιά δεν το άντεχε- σ΄ αυτή τη σκάλα των δακρύων. Με την κουβερτούλα, το φαγάκι, την αλλαξιά... Και τον τρόμο. Τον απόλυτο, τον τυφλό τρόμο μέχρι να αντικρύσω- μόνο για 5 λεπτάκια- το ζεστό, το γενναίο, χαμόγελο της μανούλας μου που προσπαθούσε να μου δώσει δύναμη και κουράγιο!

Ξέρω... Καταλαβαίνω πως όλα αυτά μοιάζουν αδιάφορα στα νέα παιδιά σήμερα...

Οσο αδιάφορες ήταν και για μας οι αφηγήσεις των γονιών και των παππούδων μας για την Κατοχή και τον Εμφύλιο. (Θυμάμαι τη γιαγιά μου με το πιρούνι λίγα εκατοστά από το στόμα μου: «Φάε, παιδάκι μου, εμείς στην Κατοχή δεν είχαμε να φάμε»! «Κι επειδή εσείς δεν είχατε να φάτε, θα φάω εγώ το παντζάρι;»).

Ξέρω... Καταλαβαίνω... Αλλωστε, οι κυβερνήσεις κάνουν ό,τι περνάει απ΄ το χέρι τους για να αφανίσουν τη μνήμη των λαών. Τα χαπάκια της λήθης μπορεί να είναι η τηλεόραση, το life style... Μπορεί να είναι η αναγωγή του «τίποτα» σε «κάτι»! Και το πετυχαίνουν: Η Ιστορία- αντί να πάλλεται σαν ζωντανός οργανισμός- γίνεται ένα άθλιο κουφάρι σε κακογραμμένα μαθητικά βιβλία. Ενα χτικιό που πρέπει να το παπαγαλίσουμε για να πάρουμε τη βάση στο διαγώνισμα! Γίνεται ψυχαναγκασμός, αγγαρεία, σιχτίρισμα! Αλλά γι΄ αυτό δεν φταίει ποτέ η Ιστορία! Γι΄ αυτό φταίνε πάντα οι κυβερνήσεις που οδηγούν και οι λαοί που έπονται!

ΣΕ ΟΣΟΥΣ αγωνίστηκαν, σε όσους χάθηκαν, σε όσους αντέξανε- και σε όσους λυγίσανεΤιμή και Δόξα! Και- πάνω απ΄ όλα- Ιστορική Μνήμη!