= Ο ζητιάνος , Ανδρέα Καρκαβίτσα. -Οι άνθρωποι έπλεκαν(έπλεαν) ακυβέρνητοι μέσα στην αποθάρρυνση και την ανία. Μέσα τους είχαν κάτι τι ανήσυχο, επίβουλο, κάτι επεριπετούσεν ολόγυρά τους, ο εφιάλτης αδάμαστος εκαθόταν στην ψυχή και την ανάγκαζε να ποθεί αόριστα και όμως ασυμβίβαστα με τη ζωή και την αποστολή της. Πουλιού ευτυχισμένου κελάδημα δεν αντιλαλούσε πουθενά. Μόνον κάποτε ολότρεμος ίσκιος ιχνογραφούσε ψηλά το εχθρικό πέταγμα του όρνιου και πάλιν έφευγε μακράν, σαν να ετρόμαζε την κακή ενέργεια τέτοιας ατμοσφαίρας και κάτω από μακρινόν ξέρακα έβγαινε κραυγή άγρια και ξαφνική. Και οι άνθρωποι, όλοι με χαύνα πρόσωπα, έδειχναν πως είχαν αποκάμει και σιχαθεί πλέον την εντολή και τη μοίρα τους κι επάσχιζαν να διώξουν την ασφυξία που θανατική τους ετριγύριζε.
Φίλε Ανώνυμε πολύ φοβάμαι πως ούτε ο φόβος,ούτε ο εφιάλτης είναι πια αόριστοι.Και την ασφυξία πόσο μπορούμε να την αντέξουμε; Θα χορτάσουν τα όρνια μου φαίνεται! Να είσαι καλά,καλό βράδυ!
Ετσι να γελάσει λίγο το χειλάκι μας, γιατί η προηγούμενη ανάρτηση ήταν για να πάρω και άλλο χάπι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΔΗΜΗΤΡΗ
ΑπάντησηΔιαγραφήΦΙΛΕ ΜΟΥ ΑΥΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΓΕΛΙΟ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠΕΡΑΣΑ ΝΑ ΕΥΧΗΘΩ ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΜΕ ΥΓΕΙΑ.ΜΠΗΚΕ Η ΑΝΟΙΞΗ :)))
Αντιγόνη μου έτσι όπως πάμε θα χρειαστούμε πολλά κουτάκια χάπια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι πάντα καλά και καλό μήνα να έχουμε.
Καλησπέρα Θανάση και καλό μήνα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο το Ράδιο Μακεδόνας το ακούω τακτικά.
Φίλτατε Σκρουτζάκο καλό μήνα επίσης να 'σαι καλά και να μας κάνεις και συ να χαμογελάμε με τις αναρτήσεις σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ ΚΥΡ θα είναι κάθε Κυριακή εδώ!
==Οι άνθρωποι, «πλέουν» ακυβέρνητοι, μέσα στο φόβο την αποθάρρυνση και την ανία.
ΑπάντησηΔιαγραφή=…αόριστος φόβος …κακή ενέργεια … αδάμαστος εφιάλτης…αποθάρρυνση και ανία… ολότρεμος ίσκιος…λαβρόκαφτο φύσημα…άψυχη κίνηση… τρεμάσβενο φως …θανατική ασφυξία…τέλος.-
= Ο ζητιάνος , Ανδρέα Καρκαβίτσα.
-Οι άνθρωποι έπλεκαν(έπλεαν) ακυβέρνητοι μέσα στην αποθάρρυνση και την ανία. Μέσα τους είχαν κάτι τι ανήσυχο, επίβουλο, κάτι επεριπετούσεν ολόγυρά τους, ο εφιάλτης αδάμαστος εκαθόταν στην ψυχή και την ανάγκαζε να ποθεί αόριστα και όμως ασυμβίβαστα με τη ζωή και την αποστολή της. Πουλιού ευτυχισμένου κελάδημα δεν αντιλαλούσε πουθενά. Μόνον κάποτε ολότρεμος ίσκιος ιχνογραφούσε ψηλά το εχθρικό πέταγμα του όρνιου και πάλιν έφευγε μακράν, σαν να ετρόμαζε την κακή ενέργεια τέτοιας ατμοσφαίρας και κάτω από μακρινόν ξέρακα έβγαινε κραυγή άγρια και ξαφνική.
Και οι άνθρωποι, όλοι με χαύνα πρόσωπα, έδειχναν πως είχαν αποκάμει και σιχαθεί πλέον την εντολή και τη μοίρα τους κι επάσχιζαν να διώξουν την ασφυξία που θανατική τους ετριγύριζε.
Φίλε Ανώνυμε πολύ φοβάμαι πως ούτε ο φόβος,ούτε ο εφιάλτης είναι πια αόριστοι.Και την ασφυξία πόσο μπορούμε να την αντέξουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα χορτάσουν τα όρνια μου φαίνεται!
Να είσαι καλά,καλό βράδυ!