Ανθρώπινα πιράνχας

Επειδή έχει γεμίσει ο τόπος ανθρώπινα πιράνχας αναδημοσιεύω μια ιστορία που βρήκα στη LIFO.O καθένας μπορεί να αντιστοιχίσει ρόλους,πρόσωπα και  καταστάσεις από τη δική του ζούγκλα!

Αναλώσιμοι, -ες, -α
Το μπαρ ηταν βραζιλιανικο αλλα σ' αυτο πηγαιναν ολοι οι ξενοι της πολης πριν τους καταπιουν τα φιλιπινεζαδικα. Εδω ηταν πιο χαλαρα, τα ποτα τα επινες μιλωντας με αλλους εμιγκρεδες, απλως που και που επαιρνες ματι τις κοπελιες που περναγαν βιαστικες να πουν ενα γεια. Ειχαν δουλειες βλεπεις, περναγαν να τις δουμε και για να ψαρεψουν πελατες για το επομενο. Θα τους εγδερναν κανονικα στη συνεχεια, θα τους επαιρναν το σκαλπ πουλωντας τους πριγκηπικο ενδιαφερον για κανα διωρο.

Εγω ειχα γυρισει και κοιταζα το μικρο ενυδρειο στην ακρη του χωρου. Το καμαρι του μαγαζιου, εκτος απο το αλλο καμαρι την Ιρένε την ιδιοκτητρια παντρεμενη με τον Πάουλο και με δυο παιδια που θα χωριζαν μετα λιγες βδομαδες καθως οι ορμες τους ηταν μεγαλες και ο αλλος δεν ηταν ικανος να ειναι ο αντιζηλος ολων. Αυτα τοτε δεν τα ηξερα, ολοι ηθελαν την Ιρένε και περιμεναν τον Πάουλο να ξεκουμπιστει για να πιασουν θεση στην εσωτερικη.

Εγω απλα  ημουνα μαγνητισμενος απο το θεαμα του ενυδρειου. Με το τροπο που σε μαγνητιζει το κακο ή το αδιεξοδο απο ενα μεγαλο φοβο. Ειχε μεσα δυο πιρανχας. Ο Πάουλο κατα καιρους βαραγε ενα καμπανακι στο μπαρ κι αυτο ητανε το σημα. Οσοι πελατες ηταν εκει μαζευονταν γυρω απο το ενυδρειο, ο Παουλο εριχνε μεσα ενα, δυο, τρια μικρα ψαρακια και τα πιρανχας ξυπνουσαν απο το προσωρινο τους μη κανιβαλικο διαλειμα. Πολλες φορες τα ψαρακια φαγωνοντουσαν πριν καν συνειδητοποιησουν οτι ηταν σε αλλο νερο, τα πιρανχας επεφταν πανω τους σα σφαιρες και τους εκοβαν ολοκληρα κομματια αφελους ψαρισιας σαρκας. Αυτα ετρεχαν να κρυφτουν ακομα και μισοφαγωμενα πισω απο τα πλαστικα φυκια και μεσα στα πηλινα σταμνακια με τη μονο μια εισοδο, μεσα στο κουφαρι της παλιας γαλερας που ταχα μου εκρυβε ενα θησαυρο που τους ηταν πιο πολυ και απο άχρηστος καθως τους επιανε καποιο ζωτικο ισως ισως χωρο, καποιων δευτερολεπτων εννοω.

Αυτη τη φορα το πανηγυρι ειχε τελειωσει νωρις και οι πεντ-εξι πελατες ειχαν γυρισει ηδη στις θεσεις τους γυρω απο το μπαρ κρυφοκοιταζοντας μια παρεα Φιλιπινεζες που χαμογελουσαν καθως οι μινι φουστες τους εκαναν τους ανδρες γυρω να θελουν να καουν εστω μονο για σημερα απο το ψεμμα τους.

Στο ενυδρειο τα πιρανχας εκοβαν κοντες βολτες στα βαθεια, καπως χαλαρωμενα καθως ειχαν προ ολιγου ξεσκισει δυο χρυσοψαρα. Μισα χρυσωπα ψαροκέφαλα κοιτονταν στα γυαλιστερα χαλικακι του πυθμενα. Κοντα στην επιφανεια ομως και οσο πιο διαγωνια γινοταν ενα χρυσοψαρο προσπαθουσε να βρει παλι τον προαιωνιο συμμαχο του, την ανωση, αλλα λιγο ματαια καθως ηδη τα πιρανχας του ειχαν φαει ενα πλευρικο πτερυγιο και την ακρη της ουρας του. Ετσι αυτο πασχιζε ανισορροπα να κρατηθει μακρια απο αυτο που ηταν θεμα λεπτων οτι θα το ετρωγε ζωντανο.

Νεες ερωτησεις μου εκαιγαν το μυαλο και εκαναν τα χερια μου να ιδρωνουν.

Εχουν τα χρυσοψαρα αιμα? Πως ειναι αραγε ο φοβος τους? Πως διαστελλεται ο χρονος τους οταν τελειωνει μεσα στα δοντια του αλλου? Θα εχω μπλεξιματα με το Πάουλο, με την Ιρένε που θα τον αφησει μονο του με δυο παιδια σε λιγες εβδομαδες ή με την αστυνομια αν πιασω τα γαμημενα τα πιρανχας τα πατησω κατω και τα λιωσω με το παπουτσι μου?

Ποτε δε θα μαθω. Θα μεινω με τις θλιβερες υποθεσεις μου.