Τα πάντα όλα ή στην μπάντα όλοι;

του Γιάννη Πανούση

Ως γνωστόν η γιορτή της δημοκρατίας αρχίζει (και αποκτά πραγματικό και όχι συμβολικό νόημα) την επομένη του εκλογικού αποτελέσματος και δεν αφορά μόνον όσους ψηφίστηκαν, αλλά κυρίως όσους συνεχίζουν να ελπίζουν.

ΑΠΟ ΤΟ «είμαστε αυτό που δείχνουμε» μέχρι το «είμαστε αυτό που κάνουμε» κυλάει ιδεολογικός χρόνος και μετεωρίζονται πολιτικές ισορροπίες.

Η ΗΘΙΚΗ, οι πολιτικές αρετές, οι αγνές προθέσεις των αρχηγών δεν αντανακλούν υποχρεωτικά την αγγελικότητα όλου του κομματικού μηχανισμού, ούτε συνιστούν απαρέγκλιτα δέσμευση για το πώς θα κυβερνήσει η νομενκλατούρα.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΙΚΗ δημοκρατία σημαίνει ότι συμμετέχουμε και στη διαχείριση (και ιδίως στον έλεγχο) των κοινών και όχι ότι η συμμετοχή μας εξαντλείται στις κάθε είδους ψηφοφορίες, διότι τότε εκφυλίζεται σε συν-ενοχική δημαγωγία.

ΟΤΑΝ η κοινωνία προσπαθεί εναγωνίως να επανασυνδέσει τα κομμάτια και τα θρύψαλά της, που τα σκόρπισαν οι διαψεύσεις και οι αυταπάτες της, όταν αισθανόμαστε όλοι όμηροι ενός εχθρικού κράτους, όταν το καλό και το κακό αμπαλάρονται έτσι που να μην μπορείς να τα ξε-χωρίσεις, όταν αντί να δίνουμε εντολές, στην πραγματικότητα εκτελούμε εντολές άλλων, όταν ολίγιστοι μας δίνουν, ενώ οι πλείστοι μάς παίρνουν, όταν επιδοτούμε την υπόγεια δολιοφθορά της δημοκρατικής διαδικασίας, υποτασσόμενοι στα παιχνίδια των ΜΜΕ, τότε ο ρόλος της πολιτικής ηγεσίας που ευαγγελίζεται την Αλλαγή είναι ιδιαίτερα κρίσιμος (ίσως και «καθοδηγητικός»). Επειδή δεν «φορολογούνται» τα ψεύτικα λόγια και οι προεκλογικές φανφάρες, καλά θα ήταν να καθιερωνόταν ένας δημόσιος θεσμός έκ-πτωσης για όλους αυτούς που ποτέ δεν φταίνε για τίποτα (ούτε για όσα λένε ούτε για όσα κάνουν ή δεν κάνουν).

ΓΙΑ ΝΑ να διαμορφωθεί συλλογικό όνειρο και για να μην παγιδευτούμε όλοι σ' ένα αδιέξοδο παιχνίδι πολιτικού σισυφισμού, πρέπει από την πρώτη στιγμή ν' αποκτήσουμε (και όχι απλώς να θυμίσουμε) την κοινωνική λογοδοσία, τον δημοκρατικό έλεγχο, τη θεσμική διαφάνεια, τη χρηστή διοίκηση, την ισονομία, την ισοπολιτεία, την ισηγορία.

ΤΟ ΝΕΟ πολιτικό σκηνικό για να «αναπνεύσει» και να «επιβιώσει» δεν πρέπει να περιοριστεί στην έντιμη διαχείριση κονδυλίων, αριθμών και έργων. Χρειάζεται να πεισθούν και οι άνθρωποι. Αυτό είναι το στοίχημα· κι όχι το δώσε-πάρε.

ΥΓ.: Το πόσο διαφέρει η Λευκή Επιταγή των πολιτών από τον Λευκό-(πράσινο) Οίκο της νέας εξουσίας θα φανεί λίαν συντόμως.

Πηγή:www.enet.gr/