Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αριστερά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Αριστερά. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 4 Ιανουαρίου 2017

Αριστερά και οικονομικός πατριωτισμός. Ένα πραγματικά επικίνδυνο μείγμα για το σύστημα.

Η αριστερά από μόνη ποτέ δεν έκανε πολλά

Χρειάζεται πάντα να «μπολιαστεί» με τον πατριωτισμό ώστε να αποκτήσει μαζικότητα και να γίνει επικίνδυνη για το κάθε σύστημα. Ετσι έγινε κάποτε με το ΕΑΜ, έτσι έγινε σε όλες τις επαναστάσεις του πλανήτη.

Κυριακή 18 Δεκεμβρίου 2016

Αυτή η «αριστερά» έχει πεθάνει τελεσίδικα


Κατά κανόνα οι μεγάλες απάτες κρύβονται πίσω από ωραίες λέξεις… 
Μία από αυτές τις «ωραίες» λέξεις, με θετική και συναισθηματική φόρτιση, είναι η «ενότητα της αριστεράς»!!! 

Παρασκευή 16 Δεκεμβρίου 2016

H Αριστερά πρέπει να ανακτήσει το όνομά της

Ετσι λοιπόν; Πρώτη φορά φρουτάκια αριστερά;
Η κατηφόρα της ντροπής, τέλος δεν έχει.
Αν κάτι πρώτα απ’ όλα έβλαψε ο Τσίπρας, είναι η πατρίδα. Λεηλάτησε τους κατοίκους της και δήωσε το σώμα της.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2016

Το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ, Λυδία Λίθος για την αριστερά

Το κείμενο που ακολουθεί είναι χαιρετισμός του Π. Μαυροειδή εκ μέρους της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε εκδήλωση της ΛΑΕ για το BREXIT
Ας αφήσουμε για άλλους τις επιφανειακές υμνολογίες και πολύ περισσότερο τις πρόστυχες ελεεινολογίες, τις τόσο εύκολες στις οποίες οι σφουγκοκωλάριοι της εξουσίας καταφεύγουν όταν μιλούν για τη λαϊκή θέληση στην περίπτωση που αυτή είναι άλλη από αυτή που παρήγγειλαν.

Τετάρτη 20 Μαΐου 2015

Ο ασφαλέστερος δρόμος για τον αφανισμό μας


του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΝΙΑΤΗ*

Όσοι υποστήριζαν (από την εποχή του Ηλιού και του Κιτσίκη) και υποστηρίζουν ότι η επιλογή της πρόσδεσης στην ΕΕ θα ήταν καταστροφική για τη χώρα φαίνεται ότι τώρα επιβεβαιώνονται...

Η λογική του Ευρωμονόδρομου και, κυρίως, η εκβιαστική εισδοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη –με τον τρόπο που σχεδιάστηκε και υλοποιήθηκε από τον Σημιτικό «εκσυγχρονισμό»- έχει πλέον καταδείξει ότι αποτελεί το βασικό εμπόδια για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την αξιοποίηση όλου του πλούσιου δυναμικού της.

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2013

ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ...

Η εθνική προδοσία συνεχίζει να παραμένει απαγορευμένη λέξη στο λεξιλόγιο της Αριστεράς, που αρκείται να αναμασά τα ταξικά χαρακτηριστικά της εφαρμοζόμενης πολιτικής, λες και η κλίκα των εθνικών προδοτών θα ανέκυπτε έξω από την εξυπηρέτηση των συγκεκριμένων ταξικών συμφερόντων.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ  

Για πολλούς, οι ραγδαίες και βίαιες ανατροπές που μεσολάβησαν με αφορμή την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης, ήταν μη αναμενόμενες και παντελώς απροσδόκητες και ξαφνικές… 
Επί της ουσίας σε αυτήν ακριβώς την παραδοχή (του αναπάντεχου και μη αναμενόμενου) βασίστηκε και δρομολογήθηκε ο κατευθυνόμενος εφιάλτης που χαρακτηρίστηκε με τρόπο δεικτικό ως «Σοκ και Δέος». 

Οι αιφνιδιασμένες κοινωνίες έπρεπε να τσακιστούν πριν καλά – καλά προλάβουν να συνειδητοποιήσουν τα τεκταινόμενα, και η θεσμική θωράκιση που ισχυροποιεί το καθεστώς της νέας εποχής, έπρεπε και αυτή να δρομολογηθεί ταχύτατα, προκειμένου να αναδομήσει εκ θεμελίων τη ζωή και την καθημερινότητα των ανθρώπων.

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Φωτογραφίες από τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για το χαράτσι έξω από το ΣτΕ

Από νωρίς το πρωί πλήθος κόσμου έχει συγκεντρωθεί έξω από το ΣτΕ,στην Πανεπιστημίου 47,με πανό και με συνθήματα διαμαρτύρεται για το χαράτσι μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ.
Μέσα ως γνωστόν η ολομέλεια εκδικάζει τις προσφυγές (διαβάστε σχετικά σε προηγούμενες αναρτήσεις μας).

Προς το παρόν υπάρχουν κάποια προβλήματα στην κυκλοφορία των αυτοκινήτων αλλά τίποτα περισσότερο,ενώ η παρουσία της αστυνομίας είναι διακριτική!
Να σημειώσουμε ότι αρκετοί πολίτες μπόρεσαν να μπουν στην αίθουσα και παρακολουθούν δια ζώσης  τη διαδικασία.

Κυριακή 19 Ιουνίου 2011

Μηχανοκίνητη πορεία έξω απο το σπίτι του προέδρου του ΣτΕ και μικροεπεισόδιο κοντά στο σπίτι του Παπουτσή


Περίπου 30 μοτοσικλετιστές κρατώντας ελληνικές σημαίες πραγματοποίησαν το απόγευμα, επί δέκα λεπτά, μηχανοκίνητη διαμαρτυρία έξω από το σπίτι του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Παναγιώτη Πικραμένου, στην Πολιτεία.

Ωστόσο, σύμφωνα με την αστυνομία, κατα τη διάρκεια της διαμαρτυρίας προσήχθησαν 15 άτομα.

Οι διαμαρτυρόμενοι φώναζαν συνθήματα όπως "αλήτες, προδότες δικαστές φέρτε πίσω τα κλεμμένα". Μετά τη διαμαρτυρία απεχώρησαν χωρίς να δημιουργηθεί οποιοδήποτε επεισόδιο.



Ένταση κοντά στο σπίτι του Χρ. Παπουτσή 

Επεισόδιο ανάμεσα σε ομάδα ακροδεξιών και έναν πολίτη σημειώθηκε πριν από λίγο, όταν οι πρώτοι επιχείρησαν να μεταβούν στο σπίτι του υπ. Προστασίας του Πολίτη, Χρήστου Παπουτσή, στο Χολαργό, προκειμένου να διαμαρτυρηθούν.


Η ομάδα επιτέθηκε στον εν λόγω πολίτη επί της οδού Περικλέους, ο οποίος, σύμφωνα με μαρτυρίες, έσκισε ελληνική σημαία, προκαλώντας έτσι την αντίδρασή τους.


Στο σημείο κατέφθασαν άνδρες της ομάδας ΔΙ.ΑΣ. και το επεισόδιο έληξε, ενώ ο άνδρας διακομίσθηκε με ασθενοφόρο σε κοντινό νοσοκομείο. Κλειστή αυτή την ώρα παραμένει η οδός Περικλέους.

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Δεν ανέχομαι μια Αριστερά που με πεθαίνει...

πώς σκουριάζει το ατσάλι...

Επειδή είμαι αριστερός και θα πεθάνω αριστερός, αρχίζω να μην ανέχομαι μια Αριστερά που αρχίζει να με πεθαίνει...

Οταν γράφει κανείς περί Αριστεράς, αν είναι αριστερός όπως και η αφεντιά μου, γράφει ταυτοχρόνως και υπέρ Αριστεράς - ενίοτε κι αθέλητα, αλλά συνήθως εκούσια. Τουλάχιστον υπέρ της Αριστεράς έτσι όπως ο καθένας εννοεί τη δόκιμη εκδοχή της,
μιας και πλέον, σκόρπιοι έτσι όπως πολλοί φθάσαμε να 'μαστε, ο καθένας μπορεί να διατηρεί την πολυτέλεια του «προσωπικού του κομμουνισμού» - αριστοκρατικό μεν, αλλά καμμιά φορά ψυχοσωτήριο...
Με έναν λόγο, πολλοί αριστεροί τα τελευταία χρόνια διάγουμε εν αναμονή. Για αυτούς ο λόγος σήμερα, για εμάς - οι οργανωμένοι στα κόμματα της Αριστεράς είναι άλλη υπόθεση, μάλλον ανώτερη, οι σύντροφοι αυτοί την αντέχουν ακόμα την καλογερική και μπράβο τους, ότι βαρειά. Τους βγάζω το καπέλο κι επικαλούμαι τη συμπάθειά τους (όπως άλλωστε και τη δική σας, όσοι είσθε αριστεροί κι όσοι δεν είσθε) για όσα θα πω παρακάτω.
Οταν, προ ετών, δημιουργήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, πολλοί αριστεροί, άλλοι διστακτικά κι άλλοι με ενθουσιασμό, έσπευσαν σε έναν «κοινό τόπο» όπου θα μπορούσαν να ζυμωθούν ιδέες, να γεννηθούν προτάσεις -κυρίως αυτό- και να βγάλουν την Αριστερά, σε μια
εποχή που ο λαός και η κοινωνία την είχαν ανάγκη περισσότερο από ποτέ, από το σύνδρομο της ιστορικής πολιτικής (αλλά όχι ιδεολογικής) ήττας.
Σιγά σιγά ο κόσμος που προσήλθε σε αυτό το φόρουμ άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι έχει να κάνει απλώς με μια νεκρανάσταση της παλιάς αριστερής παθολογίας, μάλιστα σε μορφές της -αριστερίστικες- από τις πλέον επαχθείς κι απεχθείς. Ανθρωποι συνηθισμένοι να ζουν στο πλαίσιο του μικρόκοσμου-γκρουπούσκουλου, ιδρυματικοί, που στην «εποχή τους» είχαν στείλει κόσμο στο σπίτι του (παρά τις φιλοδοξίες τους να τον στείλουν στα ψυχιατρεία), άρχισαν εκ νέου να δίνουν τον τόνο στο πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ, με
αποτέλεσμα αντί το νέο σχήμα να εξελιχθεί σε συνάντηση κι ώσμωση ανθρώπων, συλλογικοτήτων και κομμάτων, να ξεπέσει σε ένα τεραίν διαρκούς καταμέτρησης και αναμέτρησης των εσωτερικών του συσχετισμών. Μάλιστα, ούτε καν για την παραγωγή πολιτικής (πόσω μάλλον ιδεολογίας και ήθους), αλλά μόνον για τη νομή της (μικρο)εξουσίας.
Κι έτσι, οι άνθρωποι άρχισαν να φεύγουν απ' τον ΣΥΡΙΖΑ και να μένουν τα γκρουπούσκουλα. Η επιρροή του σχήματος στην κοινωνία ξεφούσκωσε και τις ελπίδες διαδέχθηκαν η κριτική και επικριτική στάση.
Προσωπικώς ομνύω στην Αριστερά του καλού, τη λαϊκή Αριστερά, με τις παραδόσεις και τον πολιτισμό της, την ταξική Αριστερά ενός δημοκρατικού κομμουνισμού, ανοιχτόκαρδου, ανοιχτόμυαλου, πειθαρχικά οργανωμένου, ανεκτικού με τα παιδιαρίσματα των ανθρώπων, ικανού να προστατεύει τα πρόσωπα απ' τη βαρβαρότητα των συλλογικοτήτων, όταν εκφυλίζονται σε θρησκευτικά τάγματα. Ουτοπίες, θα μου πείτε, μεγάλο το δίκιο σας...
Ομως μεγάλο και το άδικο. Και για τον κόσμο της Αριστεράς και για την κοινωνία που περιμένει την Αριστερά τουλάχιστον πρόμαχο στα δίκια της.
Οπως απεδείχθη, αυτό που κυρίως παράγουν τα γκρουπούσκουλα, άλλοτε συνιστώσες κι άλλοτε υποσύνολα μέσα στις συνιστώσες, είναι το ένδον μίσος. Ενα μίσος μεταξύ τους και προς όποιον άλλον στοχοποιήσουν, που βγάζει μάτια, ανυπόφορο, αδυσώπητο κι ανισόρροπο. Ατελεύτητο.
Ομως η Αριστερά που μισεί τα άλλα της μισά, δεν αγαπάει τον κόσμο. Ο κόσμος το νοιώθει αυτό, πικραίνεται στην αρχή κι ύστερα αηδιάζει και βδελύσσεται.
Λόγος, με τέτοιους όρους, για πολιτική (θέμα κομματικής δεν τίθεται) ενότητα της Αριστεράς δεν μπορεί να γίνει, χωρίς να 'ναι από χέρι απελπισμένος. Διότι όσοι προσπαθούν να διαλεχθούν, χαρακτηρίζονται συχνά από λογής ταμπέλες που αφειδώς κοτσάρουν οι πάντες στους πάντες, χωρίς αιδώ, δεύτερη σκέψη και συχνά με άκραν δολιότητα.
Οι κλασικές αρετές που οι πάντες αναγνώριζαν σε έναν αριστερό, της αλληλεγγύης, της συντροφικότητας, της ανιδιοτέλειας, έχουν γίνει για πολλούς από μας καπνός και κατά τον εξυπνακισμό, τον κυνισμό και την αποηθικοποίηση της καθημερινής μας στάσης απέναντι στα πράγματα, μοιάζουμε ήδη από καιρό σε αυτούς που κατηγορούσαμε, τους συστημικούς, τους καριερίστες και τους αριβίστες.
Κι έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται τώρα να διαλύεται στον εσωτερικό μικρόκοσμο των γκρουπούσκουλων. Δεν ξέρω αν πνέει τα λοίσθια, αλλά ξέρω ότι η ταπεινότης μου, όπως και πολλοί άλλοι αριστεροί δεν μπορούν πια να διαλέγουν απ' την Κική και τη Φωφώ ποια θα τους τη φέρει καλύτερα. Κι αν κι αυτήν τη φορά ψηφίσουμε κάποιοι από μας αυτήν την Αριστερά, θα το κάνουμε με κρύα καρδιά και χωρίς καμμιά ελπίδα.
Η μόνη ελπίδα πλέον (για πολλούς από μας) είναι οι νέες γενιές να υπερβούν τη δική μας παθογένεια, ξαναδίνοντας στην Αριστερά τα νοήματά της...
ΥΓ.: Υπάρχουν ακόμα και πάντα θα υπάρχουν πολλοί αγωνιστές της Αριστεράς, των οποίων τον αγώνα και την προσωπική στάση εκτιμώ και σέβομαι. Το πολιτικό όμως αποτέλεσμα της συλλογικής τους δράσης είναι δραματικά κατώτερο (κι επί μακρόν πλέον διάστημα) των απαιτήσεων της συγκυρίας. Ανήκω σε 'κείνους που εμφορούνται από «ιστορική αισιοδοξία», ξέρω ότι «η Γη θα γίνει κόκκινη», ήλπιζα όμως αυτό να συμβεί πριν να πάμε στα άστρα...
Read more: Go to TOP and Bottom