"320 μίλια χαμένης αθωότητας",το δεύτερο βιβλίο της Γιαγιάς Αντιγόνης

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Οστρια η δεύτερη έκδοση,του δεύτερου βιβλίου της αγαπημένης όλων μας Γιαγιάς Αντιγόνης,κατά κόσμον Καρμέλας-Αντιγόνης Σώρρου,με τίτλο "320 μίλια χαμένης αθωότητας".

Το 2012 η φίλη συνμπλόγκερ Γιαγιά Αντιγόνη με την καταπληκτική πένα εξέδωσε το πρώτο της βιβλίο "Οι Αύγουστοι" και τον Μάιο του 2014 έφερε στον κόσμο του βιβλίου το δεύτερο πνευματικό της παιδί,που ένα χρόνο μετά κάνει και δεύτερη έκδοση.

Πρόκειται για μία νουβέλα μέσα από την οποία αναβιώνει η Τρούμπα...

Στο νέο της μυθιστόρημα,"320 μίλια χαμένης αθωότητας",η Καρμέλα-Αντιγόνη Σώρρου έρχεται να φωτίσει την ξεχασμένη από τη λογοτεχνία των τελευταίων ετών ζωή της Τρούμπας. Η συγγραφέας αναβιώνει με φυσικότητα λίγα χρόνια πριν τη χούντα των συνταγματαρχών τη ζωή στην κακόφημη συνοικία του Πειραιά.

Μέσα από τη ζωή της ηρωίδας, μιας Κρητικοπούλας από τα Χανιά, αναγεννιούνται πτυχές του υποκόσμου της δεκαετίας του '60. Εκείνη μολονότι θύμα στην αρχή γρήγορα αποκτά τον έλεγχο της ζωής της μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο που της όρισε η πορνεία.Ο πληρωμένος έρωτας, η αηδία, τα μυστικά και τα ψέματα από τους οικείους αναπαριστάνονται παράλληλα με τον κεντρικό μύθο.

Σαν αστική ηθογραφία καταγράφει τις παθογένειες μιας κοινωνίας που ζει στο περιθώριο μιας πόλης.Κοινωνικές καταστάσεις, τραγωδίες, βάσανα κι επιλογές ζωής, αγώνας για επιβίωση και απελευθέρωση.

Η εκπορνευμένη ζωή συναντά την παιδεραστία, την κακοποίηση και την ενδοοικογενειακή βία, τη σιωπή των θυμάτων και των γύρω. Ο εξαναγκασμός και η περιθωριοποίηση της Τρούμπας ανταμώνουν ήθη της υπαίθρου.

Η ανηθικότητα της πορνείας συγκρίνεται με την ηθική της κοινωνίας που κρύβει ένοχα μυστικά και επιβάλλει ταμπέλες σε άτομα και οικογένειες. Ωστόσο, απουσιάζουν εντελώς οι ερωτικές περιγραφές. Σημασία δε δίνεται στις σεξουαλικές περιπτύξεις, αλλά στην ψυχοσύνθεση και τις συνθήκες που διαμορφώνουν τη ζωή των ανθρώπων. Η αισχρότητα της πορνείας δίνεται με ρεαλισμό, χωρίς όμως να καταντά μυθιστόρημα κλειδαρότρυπας.

Όλα σχεδόν τα πρόσωπα του μυθιστορήματος διατηρούν τα χαρακτηριστικά του αντιήρωα. Πρόσωπα που ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, απόκληροι κι εγκαταλελειμμένοι αγωνίζονται να επιζήσουν στα σοκάκια του πληρωμένου έρωτα. Μποέμ τύποι κοσμικών κύκλων που συχνάζουν στα καμπαρέ και τα μπορντέλα για να ζήσουν την απελευθέρωσή τους από τους κανόνες που τους επιβάλλονται.

Στην ίδια μοίρα και η πρωταγωνίστρια, μία κλασική μορφή αντιήρωα. Στιγματισμένη από την επίσημη κοινωνία, αγωνίζεται να βρει τη δική της συνταγή για την επιτυχία και την αναγνώριση. Το μυθιστόρημα εισχωρεί στην ψυχολογία μιας πόρνης που προσπαθεί να ελέγξει τη ζωή της. Ίσως τα μόνα πρόσωπα που διατηρούν τα χαρακτηριστικά του ήρωα να είναι οι Κρητικοί γονείς της.

Με λελογισμένο ρεαλισμό και μοναδική ζωντάνια στη γλώσσα η συγγραφέας καταφέρνει να διατηρεί αμείωτο το ενδιαφέρον αναγνώστη μέχρι την τελευταία σελίδα. Ένας πλούτος αφηγηματικών τεχνικών που συνδέεται με την απλότητα της γλώσσας, ζωντανεύουν το χώρο δράσης.

Η φυσικότητα των διαλόγων και των τοπικών ή κοινωνικών διαλέκτων δίνει μία διάσταση θεατρική. Το χιούμορ και η ειρωνεία, οι αυτοκριτικοί μονόλογοι των κεντρικών προσώπων σε συνδυασμό με τη ζωηρότητα των διαλόγων συντελούν καταλυτικά στο συγγραφικό τόπο.

Η απουσία λεπτομερούς περιγραφής συνεισφέρει στη διατήρηση του ενδιαφέροντος. Με αφαιρετική διάθεση οι περιγραφές είναι μόνο εκείνες που χρειάζονται για να ορίσουν το σκηνικό καταγραφής και όσες διαμορφώνουν την ψυχολογία των ηρώων.

Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη με μηδενική εστίαση και εξωτερική οπτική γωνία. Έτσι, φαίνεται ότι ο αφηγητής γνωρίζει περισσότερα από τους ήρωες και τους βλέπει από μία σχετική απόσταση αμέτοχος. Ωστόσο, η διαλογική γλαφυρότητα και οι πρωτοπρόσωπες ανάδρομες αφηγήσεις με τη ζωντάνια της εσωτερικής εστίασης των μονολόγων, αποτρέπουν τη μονοτονία του παντογνώστη αφηγητή.

Ο χρόνος αφήγησης συχνά διακόπτεται με αναχρονίες για να συνεχιστεί ταχύτερα από το σημείο που διακόπηκε. Η αφηγηματική επιβράδυνση βρίσκεται σε πλήρη ισορροπία με την αφηγηματική επιτάχυνση και διατηρούν ασταμάτητο το ενδιαφέρον και ακόρεστη την ανάγκη να δει ο αναγνώστης την εξέλιξη του μύθου.

Η επιβράδυνση, που μεταχειρίζεται συχνά η συγγραφέας, μέσω των εγκιβωτισμών, των παρεκβάσεων και των αναχρονισμών εντείνουν την αγωνία. Ταυτόχρονα, όμως, το γεγονός ότι πολλά κεφάλαια αρχίζουν inmediares λειτουργεί ως αφηγηματική επιτάχυνση εντείνοντας την αγωνία του αναγνώστη.

Ετσι παρουσιάσε το βιβλίο της Γιαγιάς Αντιγόνης tovivlio.net/...

Η ίδια μέσα από τη σελίδα της μας δίνει ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα:

Το βράδυ έβλεπε το μισόγιομο φεγγάρι από το ανοιχτό παραθύρι και καθώς έμπαινε η πνοή της ζεστής γης ονειροπολούσε με την σιγουριά των άγουρων χρόνων τα σχέδια μιας προσδοκίας που δεν ήξερε από πού θα ερχόταν και πώς, αλλά ήταν σίγουρη για την έλευσή της.

Για να αλλάξει ρότα έπρεπε να λύσει κάβο, να απομακρυνθεί από τον τόπο που έζησε ως τα σήμερα. Πώς και με ποιο τιμόνι; Είχε τη βιάση των είκοσι χρόνων της και τις αναστολές των πληγών που θα άφηνε πίσω. Δεν ήθελε να πληγώνει. Παρμένες αποφάσεις με πείσμα και αγνότητα.

«Τώρα κοντά να γίνει» παρακαλούσε «μη τύχει και ερωτευτώ σαν τη μάνα και μείνω να απλώνω σκουτιά και να γεννοβολάω παιδιά». Έγραφε την τροχιά του το φεγγάρι... πέρασε τα σύνορα του παράθυρου. Αποκοιμήθηκε.

Το πρωί έπλεκε τις κοτσίδες της Σοφίας στην αυλή και βλέπει τον Μιχάλη Μπεχράκη στο δρόμο τους.
-Ε, πού είναι ο πατέρας σου;
-Στο μαντρί, του απάντησε με την ψυχή να ξεκαρφώνει.

Η μάνα πήδησε έξω και τη ρώτησε τι ήθελε στα μέρη τους.
-Μάνα, λες να πει ο πατέρας το “ναι” σε τούτον;, τη ρώτησε με αγωνία.
-Κουζουλάθηκες μωρέ; Τι είναι ο πατέρας σου ατσέλεγος (σπουργίτι); Γιδάρης είναι και αετός!Αφήνει ο αητός στα έρμα τα παιδιά του;Ποτές!

Κάθισαν στο μεγάλο τραπέζι της σκεπαστής αυλής και καθάρισαν κολοκύθια, μελιτζάνες, λίγες μπάμιες και πολλές πατάτες να φτιάξουν στο χάλκινο ταψί το τουρλού. Είχε ανάψει το φούρνο η Κλειώ αξημέρωτα να βάλει τα ψωμιά και μόλις ήταν έτοιμα θα έριχνε και το ταψί.

Της Νίκης δεν της άρεσε, μα θα της τηγάνιζε δυο αυγά να της κατέβει το τουρλού.Καθάρισαν το σπίτι και μέχρι να μεσημεριάσει ήσαν όλα έτοιμα.

Φάνηκε ο Σήφης από πέρα. Ήταν λίγο αγριεμένος. Πέταξε την μαντήλα και έριξε μια βλαστήμια μέσα από τα δόντια του. Σαν απόφαγαν και σκούπισε η Κλειώ το μουσαμά με την πετσέτα κάθισε δίπλα του. Εκείνος ξεδίπλωσε το άχτι του.

-Ήρθε, μαθές, η χάρη του να με παρακαλέσει στην αρχή και να με απειλήσει στο τέλος-τέλος!

«Δε θα έρθεις στην ανάγκη;» μου είπε «την πόρτα μου θα χτυπήσεις αφού δεν μπορείς να βάλεις τάξη στο σπίτι σου, θα βάνεις στη ζήση σου;».

Ακούς λόγια, Κλειώ μου; Απειλές με το ζόρι γιατί ο σπυριάρης του θέλει πολύ το κορίτσι μας!

«Μωρέ, άντε στα τσακίδια, κωλόγερε» του φώναξα και τσακίστηκε στα κομμάτια. Η αδελφή μου θα λυσσάξει σαν της προκάνει τα λόγια.

"320 μίλια χαμένης αθωότητας",εκδόσεις Οστρια

Και πάλι καλοτάξιδο Αντιγόνη μου!