Ο διευθυντής της Φιλαρμονικής μας υποδέχτηκε ευγενικά.
«Τι μπορώ να κάνω για σας;» ρώτησε.
«Μας οφείλετε εκατό χιλιάδες!»
«Πολύ πιθανόν. Αλλά θυμίστε μου ακριβώς για ποιο λόγο;»
«Είναι προκαταβολή» του είπαμε.
«Μάλιστα. Πολύ λογικό. Προκαταβολή για τι πράγμα:»
«Για τη συναυλία μας στη Φιλαρμονική!»
«Μάλιστα. Πολύ καλός λόγος! Αλλά συγχωρέστε με αν κάνω λάθος, νομίζω ότι δεν έχουμε ξανασυναντηθεί. Έχουμε υπογράψει ίσως κάποιο συμβόλαιο;»
«Όχι ακόμα, αλλά μπορούμε να υπογράψουμε τώρα!»
«Αναμφίβολα μπορείτε. Αλλά θα είχατε την καλοσύνη να μου δώσετε μια γενική ιδέα της πρότασής σας; Είστε ορχήστρα;»
«Όχι ακόμα, αλλά θα γίνουμε!»
«Και το ρεπερτόριό σας, σε γενικές γραμμές, αν επιτρέπετε;»
«Θα το διαμορφώσουμε όταν μάθουμε να παίζουμε».
«Να παίζετε;»
«Τα όργανά μας φυσικά!»
Η ηλιθιότητα αυτού του τύπου άρχισε να μου τη δίνει. «Κύριοί μου, δεν ξέρετε ακόμα να παίζετε;»
«Είτε ξέρουμε, είτε δεν ξέρουμε, ποια είναι η διαφορά. Το μέλλον μας ανήκει, δεν το βλέπεις;»
«Α, ναι! Ασφαλώς! Αλλά επιτρέψτε μου να κάνω μια πρόταση. Γιατί δεν μαθαίνετε πρώτα να παίζετε, μετά να κάνετε εξάσκηση για κάποιο διάστημα κι ύστερα να το συζητήσουμε. Αφού, βεβαίως, το μέλλον σας ανήκει, χωρίς αμφιβολία!»
Κι αυτό το φασιστικό γουρούνι δεν μας έδωσε την προκαταβολή. Φύγαμε νιώθοντας την κοινωνική καταπίεση στο πετσί μας. Έξω ήταν μια αφίσα που διαφήμιζε κάποιον Μότσαρτ.
«Ποιος ειν' αυτός;» ρώτησε ένας μας. Δεν θυμάμαι ποιος. Δεν έχω πολύ καλή μνήμη, ειδικά το πρωί.
«Κάποιος αρχαίος!»
Σταματήσαμε να συλλογιστούμε για την τέχνη και πήγαμε να φτιάξουμε μια μπόμπα, να τη βάλουμε στη Φιλαρμονική.
Πάνω απ' όλα το δίκαιο του αγώνα.
Το ως άνω κείμενο μου το έστειλε ένας καλός φίλος με την εξής υποσημείωση: Επειδή μερικές φορές σου αρέσει αντί για άρθρα να γράφεις ιστορίες, οι οποίες δεν λέω καλές είναι, αλλά νομίζω καταφεύγεις σ' αυτές όταν βαριέσαι ή όταν δεν έχεις κάποια καλή ιδέα να γράψεις. Σου στέλνω λοιπόν μια ιστορία που έγραψε ο Πολωνός συγγραφέας Σλάβομιρ Μρόζεκ και την βρήκα στο διαδίκτυο. Επειδή σε βγάζω από τον κόπο να γράψεις ως αντάλλαγμα θέλω να πάμε απόψε να φάμε στου ... και μου ανέφερε ένα ταβερνάκι στο Χαλάνδρι που κάνει καλά ψητά.
Ως είναι φυσικό δέχθηκα. Και φυσικά παραδέχθηκα την ώρα που τρώγαμε ότι όντως έχει δίκαιο στην παρατήρησή του "δεν σου θυμίζει η ιστορία κάτι από ΣΥΡΙΖΑ και διαπραγμάτευση". Και να σκεφτείτε ότι ο φίλος μου ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, συνεχίζει να υποστηρίζει με πάθος τον Τσίπρα, αλλά έχει και χιούμορ και είναι και ανοιχτό μυαλό.
Εγώ πάντως την υποχρέωση μου έναντί σας αγαπητοί μου αναγνώστες, έστω και με δανεικά, την έβγαλα. Μου κόστισε βέβαια μερικά ευρώ αφού, παρά τις αντιρρήσεις του, πλήρωσα εγώ το λογαριασμό. Νομίζω όμως ότι ήταν ένα καλό deal για μένα, αφού, αντί να κάθομαι μόνος στο γραφείο και να γράφω, ήπια μπόλικο άκρατο οίνο και περιδρόμιασα ένα καλό φαγκρόπουλο, χταπόδι και καλαμάρι ψητά και γαύρο μαρινάτο μαζί με βραστά χόρτα και ταραμοσαλάτα.
Σας χαιρετώ και ελπίζω τη Δευτέρα ο Πρόεδρος του Γιούρογκρουπ, ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, να μην είναι τόσο σπαστικός και "φασιστικό γουρούνι" όσο και ο διευθυντής της Φιλαρμονικής...
http://www.matrix24.gr/
.jpg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου