Σάββατο 28 Μαΐου 2011

ΓΛΥΚΟΠΙΚΡΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ

"ΑΡΜΑΘΙΑΣΜΑ"
Μεγάλωσα σε μία γειτονιά του Αγίου Χριστοφόρου. Το φτωχικό πατρικό μου ήταν ένα από τα τέσσερα σπίτια που έβλεπαν σε κοινή αυλή. Μία μεγάλη τσιμεντένια αυλή που τα καλοκαίρια μετατρεπόταν σε ένα μικρό εργοτάξιο. Χιράμια γεμάτα καπνό στη μέση της αυλής, ένα καπνόπανο τεντωμένο από πάνω για τον ήλιο και όλοι γύρω-γύρω μικροί και μεγάλοι να αρμαθιάζουμε τα πράσινα πικρά φύλλα του καπνού.
Για εμάς τα μικρότερα παιδιά όλο αυτό φάνταζε σαν γιορτή, σαν πανηγύρι. Για τους γονείς μας και τα μεγαλύτερα αδέλφια μας, σκληρή δουλειά, αϋπνία αλλά και το μοναδικό έσοδο για ολόκληρη την οικογένεια.
Εμάς τους μικρούς, εννέα τον αριθμό, για να μας στριμώξουν και να μην πάρουμε τους δρόμους, μας "πλήρωναν" με μία δραχμή κάθε απόγευμα, με την προϋπόθεση ότι θα βοηθούσαμε στο αρμάθιασμα. 
Κάθε μεγάλος είχε "υιοθετήσει" από έναν μικρό. Του δίναμε βελόνες, περνούσαν από έλεγχο (τα φύλλα να είναι περασμένα με σειρά..ένα καλό, ένα ανάποδο, ένα καλό, ένα ανάποδο, να μην υπάρχουν μέσα σκάρτα φύλλα) και από 'κει στην αρμάθα.
Πολλές φορές την πίκρα του καπνού την γλύκαινε η γιαγιά του Φώτη, φτιάχνοντας χαλβά για όλους μας. Χαλβά, που η μυρωδιά του απλωνόταν σ' όλη τη γειτονιά και οι καυτές κουταλιές που αράδιαζε στα πιάτα, εξαφανίζονταν αμέσως. 
Δεν έλειπαν βέβαια και τα "ατυχήματα". Τα κοψίματα από την βελόνα ήταν σχεδόν καθημερινά. Με λίγο καπνό πάνω στην πληγή σταματούσε το αίμα και ο "τυχερός τραυματισμένος", παροπλισμένος ανάρρωνε για το υπόλοιπο της μέρας.

"ΚΟΨΙΜΟ ΑΠΟ ΒΕΛΟΝΑ"

Το απόγευμα μόλις "πληρωνόμασταν" τον κόπο μας, ξεχυνόμασταν στο περίπτερο που βρισκόταν μπροστά από την εκκλησία του Αγίου Χριστοφόρου και εξαργυρώναμε όλο το πρωινό αρμάθιασμα με ένα παγωτό.
Το παγωτό λεμόνι ήταν το αγαπημένο μου, όχι γιατί μου άρεσε η γεύση του, αλλά έλυωνε αργά και διαρκούσε περισσότερο από των άλλων. Έτσι όταν όλοι οι άλλοι είχαν τελειώσει το δικό τους, εγώ επιδεικτικά συνέχιζα να γλύφω το δικό μου, υποκρινόμενη ότι το απολαμβάνω.
Το χειρότερό μας ήταν ότι έπρεπε να πάμε νωρίς για ύπνο το βράδυ γιατί οι μεγάλοι γύρω στις τέσσερις τα ξημερώματα έπρεπε να ξυπνήσουν και με τις λάμπες στα χέρια να φύγουν για μάζεμα.
Τις Κυριακές το σκηνικό της αυλής άλλαζε. Δεν υπήρχαν χιράμια με καπνό, αλλά σκάφες στην σειρά. Οι μανάδες μας έπλεναν τα ρούχα της βδομάδας και προς το μεσημέρι όλα τα γύρω σύρματα ήταν καλυμμένα με ρούχα.
Έτσι περνούσε ανέμελα για εμάς το καλοκαίρι και όταν έφτανε ο χειμώνας κοιτάζαμε από τα παράθυρα την έρημη αυλή και παρακαλούσαμε, σε αντίθεση με τους μεγάλους, να έρθει το επόμενο.
Λίγα χρόνια αργότερα, μεγάλοι κι εμείς, ενεργοί πια στο φύτεμα, στο σκάλισμα, στο μάζεμα, στο αρμάθιασμα, "ποτισμένοι" με την κόλλα και την πίκρα του καπνού, την ανεμελιά του καλοκαιριού αντικατέστησε η σκληρή δουλειά, η κούραση, η αϋπνία, η υποχρέωση να μπουν λεφτά στο σπίτι.
Γλυκόπικρες αναμνήσεις !!!! 

ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ

στο Αγρίνιο...γλυκές μνήμες

6 σχόλια:

Γιαγιά Αντιγόνη είπε...

Σε προηγούμενη ανάρτηση σου είχα την τύχη να γνωρίσω αυτό το μπλογκ...
Πραγματικά μαγεύτηκα!
Εικόνες.. μνήμες.. πληροφορίες.. όλα μαζί σ'ένα δρόμο που νομίζω πως περπάτησα...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ!

zeidoron dtsoukas είπε...

Σκέψου Αντιγόνη μου πως νιώθω εγώ που τα περισσότερα απ' όσα γράφει η φίλη μας η Γίτσα τα έχω ζήσει σαν παιδί αλλά και τώρα που μεγάλωσα κατεβαίνω αρκετές φορές στο Αγρίνιο και μου ξανάρχονται Γλυκές Μνήμες!
Χαίρομαι που έγινα η αιτία να... περπατήσεις στα σοκάκια,στις αλάνες και στις γειτονιές της πόλης μου και να είσαι σίγουρη ότι ο δρόμος είναι πολύ μακρύς.Να είσαι καλά και συ κιη Γίτσα που κάνει ανεκτίμητη δουλειά!Καλή σου μέρα και καλό Σαββατοκύριακο!

Ανώνυμος είπε...

Τι να πώ σύμπτωση?
Xωρίς να ξέρω γιατί κατι με εσπρωξε σήμερα το πρωί και πήγα στο σπίτι που γεννήθηκα.
Καθόμουν απ΄εξω και το χάζευα (οτι εχει απομείνει)
Πόσο αλλάξαν τα πράγματα φίλε μου.
Καλημερα

zeidoron dtsoukas είπε...

Καλό είναι αυτό φίλτατε Θαλασσοκράτορα!
Ξαναγεμίζουμε μπαταρίες,θυμόμαστε τα όμορφα κι αυτά που μας πίκραναν και ελπίζουμε στα καλύτερα.
Καλή δύναμη και καλή σου μέρα επίσης.

gitsanas είπε...

Μου χτυπάτε κάθε μέρα το ρόπτρο της πόρτας μου και χαίρομαι πολύ να ανοίγω και να σας τρατάρω αναμνήσεις και συναισθήματα.
Είναι πολύ όμορφο και συνάμα συγκινητικό να περνάτε από το "σπίτι" μου και να με επισκέπτεστε!!

Ευχαριστώ πολύ!!

zeidoron dtsoukas είπε...

Γίτσα μου όλοι εμείς που 'ρχόμαστε κάθε μέρα "σπίτι" σου (και δεν είμαστε όλοι Αγρινιώτες) σε ευχαριστούμε και σε ευγνωμονούμε για τη δημιουργία ενός ζωντανού και διαρκώς ανανεούμενου γενικού Μουσείου της πόλης μας.Ενα μουσείο που 'χει τη διαφορετικότητα να 'ναι πλημμυρισμένο από μνήμες που μιλάνε στην καρδιά και προκαλούν έντονα
συναισθήματα.Συγχαρητήρια για την ιδέα σου και για την πολύ καλή δουλειά που κάνεις.
Καλή δύναμη για τη συνέχεια!

Read more: Go to TOP and Bottom